زمستون

نمیدونم اسمش مرضه؟! خودآزاریه؟! مازوخیسمه؟! کوفته؟! درده؟! نمیدونم چ مرگمه واقعا ک خوشم میاد خودمو عذاب بدم...
اینکه بعد یک سال برم تو اینستاش و ببینم پیجش قفل نیس و عکساشو نگاه کنم...
و بعد دلم مدام شور بزنه از اینکه حواسم نباشه دستم رو لایک بخوره و بفهمه اومدم سرک بشم، یا از اینکه عذاب وجدان بگیرم از کارم..
یه ماه دیگه مونده از اینکه یه سال بشه از اون حادثه ی شوم و تلخ ک بدترین اتفاق ممکن بود تو زندگی مشترکم...
زمستونا رو خیلی دوس داشتم ولی دیگه الان تک تک روزاش واسم یاد آور هزارتا خاطره مزخرفه...
هر اتفاقی ک بگی واسم تو زمستونا افتاده...
اولین قرار و اولین برف زمستونی...جدا شدن و بارون زمستونی... ازدواج و سرمای زمستون، خاطره های مزخرف متاهلی و شب چله ی زمستون، یا حتی همین پارسال ک نزدیک بود جدا بشم و بخاطر بابام کوتاه اومدم.
خسته ام از زمستونا... خدا کنه زمستون امسالم بد نباشه... 
خدا کنه زودتر خوب بشم... خدا کنه ازین حال و هوا دربیام.

دلم یه اتفاق خیلی خوب میخواد ک خیلی خوشحالم کنه... تقریبا آخرین باری ک این اتفاق واسم افتاد 10 سال پیش بود ک خبر قبولیمو تو دانشگاه شنیدم... ازون ب بعد تقریبا دیگه یادم نمیاد اتفاقی واسم خاص بوده باشه. یا حتی بعد جدایی دیگه هیچی از ته دل خوشحالم نکرده...حالا خوشحالی ک بماند حتی هیچ اتفاقی فرقی ب حالم نداشته. فقط دعا میکنم سایه پدر مادرم همیشه رو سرم باشه ک تنها دلخوشیم همون دو نفرن...کوچکترین اتفاق واسشون مساوی مرگ منه.خدایا این تنها دلخوشیمو ازم نگیر...

خدایا منو شفا بده از این مرض خودآزاری...