افکار مشوش

نوشته های ذهن آشفته من

نوشته های ذهن آشفته من

۱۸ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۷ ثبت شده است

حالم خرابه واقعا... داغون. انقد افسرده ام ک نه حال نوشتن دارم . نه حال صحبت با مریضامو. همینجوری ک نشستم تو چشتم اشک جمع میشه. نمیدونم چکار کنم با خودم واقعا. اصلا حال و حوصله خوردن سرترالین و سیتالوپرامم ندارم. اون زمان ک میخوردم چاقی شکمی میداد و سردرد! ماژور دپرشنی دارم ک حتی حال خوب شدنم ندارم. 
.........
یه شعری خوندم الان ک گفته بود:
از این عشق حذر کن. تا فراموش کنی چندی از شهر سفر کن...
........
ولی من سفر کزدم از شهرم ولی لعنتی چرا فراموش نمیشی؟ چرا نمیتونم ذهن بیمارمو خوب کنم؟ ذهن منو بیمار کردن و زندگیمو ازم گرفتن... چکار کنم دیگه؟

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۷ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۰:۱۰
واقعیتش اینه ک شوشوی بیچاره هم از این وضعیت راضی نیست و دست سرنوشت چنین کرد با ما... ک فلا از هم دور زندگی کنیم. همه ی سربازای متاهل خوشالن ک محل زندگیشون میفته خدمتشون. همین پسرخاله من بعد تاهل با مدرک دیپلم افتاد ور دل خونواده ش. اون وقت ما با تحصیلات عالیه و خیر سرمون 10 سال وقت گذاشتن و درس خوندن باید تو سربازی دور شیم از خونواده.  کاش اگه کسیو میشناسین نیرو هوایی بهم بگین تا بتونم شوهرمو منتقل کنم شهر خودمون:( واقعا شرایط سختیه دور بودن ازش. 
چرا باید یه نفر با پارتی همه کار بتونه بکنه و هرجا بخواد بره و همه هواشو داشته باشن. اونوقت ما معمولیا تو بدترین شرایط دست و پا بزنیم فقط.
خسته شدم ازین شراطی. از این همه ناعدالتی. از این همه تنهایی...
انقد ذهنم آشفته س ک حتی نمیتونم نمرکز کنم و اینجا بنویسم...
این آقای س. هم ک ب شدت رو اعصابمه. برا کارا انتقالی گفته بود آشنا دارم و حالا هرروز ب یه بهونه ای توی تلگرام پیام میده. آخرشم فهمیدم ک هیچ گ.. نمیتونه بخوره و خودش باز سپرده دست بهورزم. دیگه دیروز جواب پیامشو ندادم... آخه عوضی ب تو چ ک من کجایی ام. مثلا همشهری تو باشم در روند پیگیریت تغییری ایجاد میکنه؟ واقعا دیوثه... پشت سرش از اولم حرف زیاد بود ولی من مجبور شدم بخاطر شوشو بهش رو بندازم. پیام دادناش منو یاد دوران مجردیم میندازه، شیطنتا و اعصاب خردیا...
دیشب کلی گریه کردم ب یاد همون دوران. دورانی ک مامان بابا کربلا بودن و نصف شب رفتیم نماز صبح:))) حال و هوایی ک اون زمان داشتم رو دیگه هیچوقت تجربه نکردم. کلی گریه کردم ب حال خودم و روزایی ک دیگه برنمیگردن.
واقعا در این راهه انتقالی ب چ کسایی رو انداختم... ب هرکی ک میشناختم و نمیشناختم. این وسط فقط از مهسا ناراحت شدم ک پیامو سین کرد و حتی جواب آره یا نه نداد. 
خلاصه ک از هیشکی بخاری درنیومد. فقط بهورزم امروز زنگ زده یه شماره داده. ک شاید با این بتونیم یه کاری بکنیم. ولی چشمم آّ نمیخوره.
میدونی... خیلی خسته شدم از همه چی...
انقد دلنازک شدم ک حتی از مامانم ناراحت میشم ک چرا یه هفته س زنک نزده حال دختر تنهاشو تو شهر غریب بپرسه... نمیدونم واقعا باید ناراحت شم یا نه؟ دیگه حتی قدرت تشخیص این چیزا رو هم از دست دادم و از یه کنار از همه ناراحت میشم. 
شاید رفتن از ایران شرایطمو تغییری نده و حتی بدتر هم بکنه، چرا ک من بعد طرح میتونم برگردم بهترین زندگیو بسازم ولی واسه مهاجرت تازه میشه اول دردسر و بدبختی. ولی بازم مصمم برا رفتن. وقتی میبینم حضورم مهم نیست و میتونن تحمل کنن دوریمو، چ بهتر ک برم و حداقل شرایط خودمو بهتر کنم. حداقل اگه اونجا تو خونه تنها موندم میتونم بیام بیرون و با همسایه م در مورد اینکه دلم برا خونوادم تنگ شده راحت صحبت کنم و نگران این نباشم ک پشت سرم حرف میزنن ازینکه این دختره تو خونه تنهاس. و حد اقلش اینه ک دعوای همسایه مو سر اینکه رفته زن دوم گرفته نمیشنوم و فحش ابلفضل و حسین ب گوشم نمیخوره.
حداقل اونجا تا لب ساحل میام و با دیدن مردمی ک بی دلیل شادن شاید غمم کمتر شه، ولی اینجا از ترس اینکه پشت در یه گربه گشنه نشسته و همه حواسشون هس ب اینکه کی میری و کی میای تو خونه خودتو حبس میکنی...
اونجا شاید همکاری داشته باشم ب اسم جک و رز و بتونم بی دغدغه باهاشون برم نهار بیرون و نگران این نباشم ک اگه کسی ما رو ببینه در موردمون فکر بد میکنه. یه حتی شاید پرسنلم خیلی با وجدان باشن و یهو ول نکنن بدون نوشتن پاس برن و من حرص بخورم....
اونجا حداقلش اینه ک نگران فیلتر تلگرام و قیمت دلار و طلا نیستم و دغدغه ای برای استرس ندارم. تنها استرسم میشه پسکی و ...
وای خدای من! مگه زندکی بی دغدغه هم داریم! این خارجیا چطور میتونن بی دغدغه زندگی کنن؟ ما ک عادت کردیم ب این چیزا ک....
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۰:۱۸
حتی احساس میکنم دیگه مث قبل دوسش ندارم. این طرح لعنتی و شرایط اون خیلی ما رو از هم دور کرد.
انقد ک حتی ب نبودنش عادت کردم... انقد ک میبینم حتی وقتی نباشه بخاطر عدم درگیری با خونواده ش تنش ها و استرس هام کمتره.
دور شدیم از هم.. شاید اونم همین احساسو داشته باشه.... ک اگه احساسش این باشه وای ب حال زندگیمون. یه زندگی یکنواخت و مسخره ک فقط داریم میگذرونیم تا تموم شه. و شاید تنها هدف مشترکمون رفتن باشه.
من حتی قبل از این ازدواج میدونسم ب کارمون ب طلاق میرسه. دلم اصلا با این وصلت نبود. ولی امان از روزی ک لج کنم با خودم...
سوزوندم زندگیمو.... همین یک باری ک برگ برنده داشتم و باید میساختمش با یه انتخاب درست، سوزوندمش...
پوستم کلفت شد تو این زندگی، اونم منی ک تو پر قو بزرگ شده بودم و رنگ هیچ سختی ای نکشیده بودم. حالا هر سختی ای بگی کشیدم، طعم بی پولی، کنار اومدن با یه دوقطبیه سایکوزی، بودن توی ناعادلانه ترین شرایط، طعم دوری از خونواده، دوری از همسر... طعم یک تنه واستادن جلو تموم این شرایط... گاهی فک میکنم 60 سالمه....
این بین التعطیلین برنگشتم ب دیار. دیروز ک تعطیل بود صب تا شب جلو تی وی گری میدیدم فقط. کشیک فردامو نشد جابجا کنم و بازم باید بمونم توی اون خونه لعنتی. چ کنممممم یه روز کامل تو خونه رو! احتمالا مث دیروز یهو دیوونه میشم و دم ب دقه میزنم زیر گریه...
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ ارديبهشت ۹۷ ، ۰۸:۰۸

تو ذهنم دچار تضاد فرهنگیه عمیقی شدم... از هر جهت نگاه میکنم ب فرهنگ این مملکت میبینم نمیتونم بذارم فرزندم توی چنین شرایطی رشد کنه.
اینکه تمام دغدغه ش بشه حجاب و جمع کردن ثواب... بجای این ک جامعه بهش یاد بده چطور از هوشش در زمینه درست استفاده کنه و چطور باعث موفقیت خودش بشه. اینکه با بهترین تحصیلات عالیه تنها دغدغه ذهنیش بشه اینکه فلان شبکه اجتماعی رو میخوان فیلتر کنن یا چ نرم افزاری بریزه ک فیلترینگو دور بزنه!
بخدا جوونی ما سوخت. هدر رف. پای تمام این چیزایی ک حتی یه لحظه ارزش درگیری فکری نداره. زندگیمون تموم شد سر تموم دغدغه های بیخودی ک توی سایر کشورها حتی میخندن ب این چیزا.
بخدا پیر شدم...پیر شدیم...
پیر شدم تو این جاده های لعنتی ک هر دفعه ک میرم و میام احتمال مرگم هس. احتمال مرگش هست... پیر شدم جایی ک باید تحمل کنم دوری عزیزترین کسمو در حالی ک میتونسم توی بهترین موقعیت و بهترین جای ممکن باشم... 
بچه ها منو میبینن میگن چقد موهات سفید شده... و من میگم ارثیه! ولی خودم میدونم ک واقعا پیر شدم!...
نمیدونم تا کی باید برای این زندگی بجنگم و بدوم...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۱ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۴:۴۴
ینی اگه 10 روزم اینجا آپدیت نشه  یکی نیس بیاد بپرسه زنده ای مرده ای... چته...
البته خیلی سعی میکنم تعداد بازدیدا و کامنتا و اینا تاثیر نذاره رو نوشتنم چون برا دل خودم اینجا رو زدم... 
احساس میکنم شاید چون خیلی غر میزنم شماها دوس ندارین... ولی واقعیت زندگی همینه خب... چکار کنم. چی بگم الکی؟ چرا خودمو الکی شاد نشون بدم؟
خلاصه ک شوشو سربازیشو افتاده یه روستای دور و میگن ک فقطم پارتی میخواد جابجاییش. ب این راحتیا جابجا نمیکنن.
مدارکو باز با کلی بدبختی واسش پست کردم و خلاصه داستانی داریم ماهم. همش باید درگیر باشیم. 19 ماه دیگه هم درگیر سربازی اینو تا ما بخایم بریم انگار دلار میخواد ب 10-12 تومن برسه. 
از هیچ جا شانس نیاوردیم و هیچی تا حالا ب نفعمون نبوده. خدا بخیر بگذرونه بقیه راهو...
کامنت ک نمیدین لاقل دعا کنین واسمون.
فلا ک گیر این خراب شده افتادم . توان هیچ سخن و کاری نیست...
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۹ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۴:۱۶
واقعا روزا مث برق میگذرن. باورم نمیشه 7 ماه گذشته از بودنم در این تبعیدگاهه مزخرف.
انگار همه فقط مامور شده بودن تا ما بیاییم اینجا و گیر بیفتیم. 
اینجا خیلی گردو خاکه. تو این هوای اردیبهشتم نمیشه نفس کشید.
خدایا منو نجات بده ازینجا فقط :/
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۵:۱۴
بخدا آسایش نداریم تو این مملکت و شهرستان...
انقد زحمت بکش انقد درس بخون انقد بیا شهر غریب دور از خونواده و بعد نتونی دو روز بری مرخصی.
کی بشه برم ازین خراب شده.
باز گفتن استعلاجی ها هم لغو و سه برابر زمان مرخصی غیبت رد میکنن. ینی ری دن با این سیاستا و همه چیشون....
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۴:۳۱
این ذهن سراسر آشفته رو چ کنم؟...
احساس میکنم در بدترین زمان ممکن از زندگیم هستم... در سختترین شرایط ک باید با همشون کنار بیام و دم نزنم.
مزخرف ترین روزها دارن میگذرن...روزهای انتظار ... انتظار از اینکه ببینیم تکلیفمون چی میشه. این که کجا میفتیم کجا میریم. چی میشه. اینکه حتی تو شهر خودمون دیگه خونمون نیس تا راحت برگیردیم اونجا تا کنار هم باشیم. مجبورم برم شهرستان تا لاقل نگن خونه شو داد و خودش بی جا و مکان موند.
بخدا خیلی مسخره س. توی این سن نگران سربازی باشی. با این موقعیت شغلی...
گاهش پشیمون میشم از ازدواجم. شاید الان وقتش نبود. باید میذاشتم بعد از تموم شدن تمام کارای شخصیم تا خودمم اذیت نشم . تا اختیارم حداقل دست خودم میبود. یا حداقل با خونواده ای ک یکم فقط قدرمو میدونستن و کمی آرامش خیال میداشتم. 
با تمام وجود غمگینم... 
برای همه چی...
نمیدونم چی شد تصمیم گرفتیم بیاییم این خراب شده. یا مثلا اون بخواد اولویتشو شهرستان دیگه بزنه... هرچی ک هس و شده میدونم ک با تمام وجود غمگینم. دیگه هیچی منو شاد نمیکنه
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۱:۱۱