خلسه...

ما را به سخت جانی خود این چنین گمان نبود...
شب جمعه همه چیو تموم کردم... و حالم واقعا خراب بود و الانم هست. همین ک از بالای پنجره ماشینشو میبینم بهم آرامش میده.
بهم میگه باشه من معکوس عمل میکنم. از صب هم حتی نیومده سلام کنه. 
این درگیری ذهن و عقل و قلب و احساس مسخره م منو پیر کرد. تموم عمرم داشتم با همه اینا میجنگیدم... و ب قول اون، آخرش ب کجا رسیدم؟ جز اینکه اذیت بشم و مدام تو  خودم باشم...
 میگه دیگه حتی فکر هم نکن. بهش خندیدم و گفتم مگه من میتونم فکرمو کنترل کنم؟ فکر من ب خودم مربوطه. من اگه میتونسم فکرمو کنترل کنم 6 سال افسرده نبودم... میگه دیدی گفتم اینجا نیسی... دیدی گفتم فکر و ذهنت اینجا نیس...
آهنگای مسیح رو بلند میکنم تو ماشینشو باهاش  همخوانی میکنم... میگه اصلا اینجا نیسی..
راس میگه... ولی خودمم نمیدونم کجام؟ فقط میدونم یه خلسه عمیق میخوام تا ب هیچی فکر نکنم... خسته شدم از این همه فکر بیهوده.
میگه تو بگو من چکار کنم؟ ساکت میشم.... آخه واقعا نمیدونم باید چکار کنه... من فقط یکیو میخواسم ک بشینه باهام حرف بزنه و آرومم کنه ولی...
بهش گفتم نمیتونم اونجوری باشم ک تو میخوای.
جمعه تموم روز خونه تنها بودم. خدا رو شکر این گروه کانفیدنشیال هس ک با بچه ها یکم میحرفم... عصر حالم خیلی خراب بود. تموم آهنگای مسیح و با صدای بلند با هندزفری گوش کردم و سردرد شدم! موندم با خودم چکار کنم! تنهایی داره دیوونم میکنه. هوم سیک شدم فک کنم. با خودم میگم من اگه از ایران برم توی یه کشور غریب چطوری میتونم دووم بیارم؟ چطور میتونم تنها زندگی کنم و دیوونه نشم. کما اینکه همین الانشم دیوونه شدم با اینکه بدجوری ب تنهایی عادت کردم... انقد عادت کردم  که حتی حوصله ی هیشکیو ندارم...
بهم گف تو رو خدا فقط خوب باش. قول دادی ک همیشه خوب باشی... 
و آخرین پیام من بهش این بود: ما را به سخت جانی خود این چنین گمان نبود...