حس غریب...

حالا ک دم رفتن شده، درک میکنم دوست داشتنم و وابسته بودنم ب این مرکزو... 
هم دوس دارم زودتر برم، هم ب این فکر میکنم ب اینکه دلم برا اینجا تنگ میشه و یه روز بیشتر موندن هم غنیمته!
کسخلی شدم برا خودم... این همه احساسات دوگانه رو هیچوقت نداشتم...
ولی فک میکنم دیگه اینجا جای موندن من نیست... یه همکار جدید و تازه وارد رو آوردن مسئول مرکز کردن... همکارا همه ناراضی! ک چرا تو ک سابقه ت بیشتره رو مسئول نکردن... اون یکی اومده بهم میگه گوشش بازه! اون یکی اومده میگه داری از مرکز میری؟ میگم تو از کجا فهمیدی؟، میگه همسایه مون... میگم ببین اینجا چقد کوچیکه ک منم حرف نزنم این طرف از همسایه ی آشناشون میفهمه!
منتظر بودم بگه اگه میشه از این مرکز نرو... بهم بگه اگه میشه بمون! ولی بهم گف بهتر بابا برین ک زودتر تموم کنین! یک ماهم یک ماهه...
دلم برا قنبر و کسخل بازیاش واقعا تنگ میشه... میاد از جلو در اتاقم رد میشه و گردن میکشه... هی میخنده هی میخندم...
واقعا خاطرات خوبی مونده ازینجا... دلم تنگ میشه برا همشون... 
ولی واقعا یک ماه زودتر تموم کردن هم غنیمته... 
زنگ زدم صب ب رییس ک اگه میشه منو زودتر جابجا کنین، حالا ک جانشین هست... میگه نه باید جاتون یکی بیاد! میگم بابا شما دارین ازونجا کسورات میخورین، پس چرا جانشین آوریدن، میگه حالا صحبت کنم ببینم چی میشه. 
میخواسم بگم ریدی بابا... آبم قطعه.

چرا نمیرم زودتر پاسپورتمو بگیرم؟ دلار داره میره بالا باز. هی دوستام فشار میارن ک زودتر ثبت نام کن. هی من موندم چکار کنم.
نیکی هم ک درگیر درست کردن خونه شه و هی تو مرکز نیست... همکارم میگه دیشب با همسرش دیدتش بیرون... یه جوری شدم! من واقعا بهتره ک برم... ب صلاحه جفتمونه... بهتره ک دیگه نه من ببینمش نه اون!

یه حس غریبی دارم... حس اینکه تموم احساساتمو باید بذارم و برم! نمیدونم چرا! با اینکه دارم با کل خاطراتم جابجا میشم... ولی حسم غریبه... ازون احساسایی ک تا حالا نداشتم... حس اینکه میدونم برا تک تک این روزا دلم تنگ میشه...